Aki ngaup abu panaih bawoh tungku
dengan tempughung. Laju aki ngaih-ngaih abu te ke tepi. Tak sado tertempuh dak aki ke tungku besi. Ngelicei aki. Deghaih aki ngepait jaghi
dalang muluit. Bila sejok siket, aki ngaih
semula abu te. Aki kaup ngan tempughung bubuh ataih kain bughuk. Lepaih te aki tanjoi ujung kain te kemaih-kemaih. Nok muwat
tuang ke wek. Aki cuba dulu pekak-pekak ke daei senighi. Nok tau ke sedang panaihnye.
Bimbang panaih ngat kaghang, melepuh pulok wek.
Wek ngeghang je ataih lecer. Pejang
je mate wek. Aki datang dekait wek.Demoh dak aki pelahan-pelahan muke wek hak bengkok
te. Abih satu muke. Teimbeit lalu mate wek. Ghupe wek dah lain. Aki ghabe muke wek.
Angait. Aki demoh lagi keliling muke. Badan wek puin dedor je. Demang. Dua haghi dah wek gitu .Loghait ngat
ati aki. Bubur aki buat pagi tadi haghang sentuh dak wek. Wek kabo tak nyeleighe
lalu. Pait tekok. Wek minung air je. Jampi tawo dak aki senighi.
Nyesei pulok aki tak amboh neman
ke wek kemaghin. Lantok gebale ke anok pokok deghiyan hak dah tinggae sekeghait
bantae dak bebudok haghi te. “Koi nok magor anok deghiyan koi te. Boleh bele lagi.
Kala pago te, tidoklah dikegheje dak bebudok te esok-esoknye. Aok pegilah soghang.
Mende nok takuitkan. Bukannye jauh ngat,” aki nyawak mase wek ngajok neman ke dia
encaghi kayu ke daghait kemaghin. Maghoh jugek wek. “Aok te gitulah. Oghang ajok
neman sekejak puin payoh. Esok-esok bukan tak boleh muwat pago te,” sunguit wek
sambey tughuin tangge. Wek pegi jugek sengsoghang.
Aki sibok ngeghait kayu ngan gegaji.
Muwat tak dengor je cakak wek. Haghang mandang ke wek nok bejalan te. Lepaih keghait-keghait,
aki bawok ke pokok deghiyan te. Aki nok muwat pago kepong. Tak capai dak mende-mende. Kegheba puin
tak dapait. Patuit-patuitnye bebudok gheti base kala dah bekepong gitu. Haghak ati
aki. Aki ngegheje ke pago kepong te nyalang ke senje. Lupa lalu dah ke wek sengsoghang
encaghi kayu te. Aki teghuih je muwat pago te. Nok nyiak ke jugek petang te.
Tengoh aki ghalit maku, tibe dengor
je soghe wek melolong-lolong. Aki nampok wek nekak muke sambey belaghi ngale ke
ghumoh. Tak dek nampok kayu bawok balik dak wek. Aki beghenti maku. Laempo je dak aki tukui te ke tanoh.
Aki bejalan laju ngale ke ghumoh. Nok nengok wek. “Amende ke hae aok wehhh!!!” kuat soghe aki
nanye ke wek. Aki ngikuit wek naik ke ghumoh.
Wek tak beghenti lagi melolong. Tangan wek nekak lagi muke. “Koi gigit dak tebuan.
Banyok. Aduiiihhhh!!!” tak beghape jelaih soghe wek. Ket aki pahang. “Bok sini
koi tengok. Goner pasei ke kene? Aok nyelonok sampei koner? Payoh ke jauh ngat peginye,”
dan lagi aki embeibei ke wek. “Koi
naghik kayu sangkuit pade pokok. Tak nampok dak koi saghang tebuan te ander de
situ,” jawak wek dalang beghaduih te.
Wek duduk pade bendoi pintu. Deghaih
aki ngambik minyok apiat. Lomor dak aki muke wek. Banyok liang jugek bantei dak
tebuan te. Ngungkeh aki ke dapor. Aki mawok secawan air dekait wek. Aki macer jampi
tawo hak aki tau. “Nah, minung air ni. Mujo kaghang nyeghasi,” aki ngulur cawan
air ke wek. Wek minung sampei habih. Aki ngambik tikor ngan lecer dalang bilik.
Bentang dak aki tengoh lughung. Aki cempong
wek bawok kataih lecer. Aki senyak je. Wek beghenti dah menangih. Ket ngeghang pelahan.
Dua haghi dah situlah telentangnye wek. Aki tak koner-koner dua haghi te.
Bagei ketior dah sehe dak aki. Demang wek sekali keboh. Kejak kaghang dedor balik.
Bengkok te sughuit dah siket. Semalang lagi teghoknye. Meghening lalu. Jenoh lalu
aki muwat pupuk. Nok nyejuk ke muke wek. Dalang ati aki tak sudoh nyeseinye.
Kala tak sibok ke pokok deghiyan te, tidoklah wek kene gini. Keghak aki ngeleng
kepale. Kesian ngat aki nengok wek gitu. Aki demoh lagi ghate-ghate muke wek. Kengkadang
aki ghaup muke wek pelahan. Wek pejang je. Ket dengor lagi soghe ngeghang.
Tak beghape ilang lagi bise tebuan te. Aki
teghuih je ndemoh muke wek sampei abu te sejok.##
